پهپاد

پرنده هدایت‌پذیر از دور یا به اختصار پَهپاد^[۱] که به آن هواپیمای بدون سرنشین (به انگلیسی: Unmanned aerial vehicle) نیز می‌گویند، گونه‌ای هواگرد هدایت‌پذیر از راه دور بدون سرنشین با هدایت کنترلی است.^[۲] پرواز پهپادها ممکن است تحت کنترل از راه‌دور توسط یک خلبان، یا با درجات مختلفی از خودمختاری، مانند کمک توسط خلبان خودکار (autopilot)، تا هواپیماهای کاملاً خودمختار که هیچ شرطی برای مداخله انسانی ندارند و بدون نیاز به هدایت انجام شود. پهپادها را می‌توان به روشی دیگر هدایت کرد. به این شکل که از قبل نقاطی برای آنها انتخاب کرد و پهپاد روی این نقاط حرکت می‌کند و عملیات انجام می‌دهد.^[۳]

پهپادها در ابتدا، در طول سدهٔ بیستم برای مأموریت‌های نظامی که برای انسان‌ها بسیار «کسل‌کننده یا خطرناک» بودند^[۴] ساخته شدند و در قرن بیست و یکم به دارایی‌های ضروری برای اکثر ارتش‌ها تبدیل شدند. با بهبود فناوری‌های کنترل و کاهش هزینه‌ها، استفاده از آنها به بسیاری از برنامه‌های غیرنظامی گسترش یافت. این کاربردها شامل نقشه برداری هوایی ، عکاسی هوایی، تحویل و ارسال کالا، کشاورزی، کاربردهای پلیسی و نظارتی، بازرسی از زیرساخت‌ها، کاربردهای علمی و تحقیقاتی،^{[۵][۶][۷][۸]} قاچاق،^[۹] و مسابقات هواپیماهای بدون‌سرنشین می‌باشد.

برای هواپیماهایی که بدون هیچ شخصی در داخل پرواز می‌کنند، اصطلاحات متعددی وجود دارد.

اصطلاح “پهپاد” از اوایل دوران هوانوردی مورد استفاده قرار گرفته است و برخی از آنها به هواپیماهای هدفی که به‌صورت از راه دور برای تمرین شلیک توپخانه یک ناو جنگی استفاده می‌شدند، تعلق دارند؛ مانند “فِری کِیوان” در دهه ۱۹۲۰ و “دی هاویلند کین بی” در دهه ۱۹۳۰. نمونه‌های بعدی شامل “ایر اسپید کین واسپ” و “مایلز کین مارتینت” بود که در نهایت با “GAF جاندیویک” جایگزین شدند. این اصطلاح همچنان به‌طور رایج استفاده می‌شود. علاوه بر نرم‌افزار، پهپادهای خودران همچنین از مجموعه‌ای از فناوری‌های پیشرفته استفاده می‌کنند که به آنها امکان می‌دهد تا بدون دخالت انسان مأموریت‌های خود را انجام دهند؛ مانند رایانش ابری، بینایی کامپیوتری، هوش مصنوعی، یادگیری ماشین، یادگیری عمیق و حسگرهای حرارتی. برای استفاده‌های تفریحی، یک پهپاد عکاسی هوایی، یک هواپیما است که دارای قابلیت‌های ویدئو از نمای اول شخص، خودران یا هر دو است.